“ЕШFИ РОJСЭМ МЫ ЭСИР, ЫН РОJ ЭЗОБЫШ ВЕJЕ, ВЕ...

ХИЛГӘТ : “Ешғи ројсәм мы әсир, ын рој әзобыш веје, ве...”

Хосә толышон! Ымруж чәмә толыши әдәбијоти ән нозәдоштә зоә,

Толыши ғәзәлханә шаир Хилгәти мовардә руже! Һич шәк-шубһә ни ки,

жыго гыләј шаир быә хәлғи һар гылә нымојәндә фәхр кардәнине деәј!

Интаси ијо гыләј мәсәлә һесте. Чандә соронин, Хилгәт “Лејли ијән Мәҹнун”и

нывыштејдә, әмма детобә ымружнә ружи әмә чә поемә интизорәдәмон,

чәшбәромон, гушбәвангимон ки, кејнә хәбә бәрәсе ки, әв һозыје! Әве,

ымружнә ружәдә кырт кардејдәм ыштә чәшрушни, уму кардејдәм ки,

Хыдованди, бо омә сори Хилгәт сә бәка “Лејли ијән Мәҹнун”и, бәвәдә

аз ҹәми толышон номо гыләј һаштәвелә чәшрушни бәдом бәчәмә билә

Хилгәти, һәмән бәчәмә хәлғи! Есә пијејдәме тәбрик быкәм чәмә јолә Шаири,

хәшәҹони орзу быкәм бәј! Хыдо веј нызны тыни бәчәмә хәлғи, хосә Хилгәт!

Мовардә ружы мыборәк быбу! 

Фәхрәддин Әбосзодә

  

Бы азизә ружәдә Хилгәти гыләј ғәзәли едаштејдәмон бәчәмә һандәкәсон нәзә:

 

Ешғи ројсәм мы әсир, ын рој әзобыш веје, ве,

Дылдәм ашмардәни чәј доғ мы, һисобыш веје, ве.

 

Бывотым бәј ки, бынәм сәј бәсә аз ышты синә?

Окырым ја бә пешо, тындә ҹәвобыш веје, ве.

 

Зил, мы зындәм, чоко ки, ышты ә дим гәтдә отәш,

Зынедәш һич, ә зили доғ бә кәбобыш веје, ве.

 

Кејнә вардәмбу  бә јод чәј дими, чәшдәм емә арс,

Де ови Овшуми јад карде сәвобыш веје, ве.

 

Аз вотем: - “Хилгәти чанәндә гынош кардә?”- Воте:

“Чәј гыно зындәним аз, әммо ки, тобәш веје, ве”.